Πάνω από το Στενό «στενό πέρασμα του Αράχθου» στον οικισμό Πριτσαλιά, νότια του συνοικισμού Βουνόρεια Ραφταναίων, δεσπόζει το εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου. Η τοποθεσία είναι γνωστή κι ως «Καστρί» γιατί στα χρόνια της αρχαίας Αθαμανίας ήταν το δυτικό φυλάκιο, το οποίο ήλεγχε τα σύνορα με το κράτος των Μολοσσών.

Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια που πηγαίναμε την Πρωτοχρονιά κι εκκλησιαζόμαστε σ’ αυτό το εκκλησάκι. Επειδή καταχείμωνα ο καιρός δεν επέτρεπε πάντοτε τη μετάβασή μας εκεί, αποφασίστηκε να λειτουργεί στις 21 Μαΐου, γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου. Και πάλι την Άνοιξη, επειδή ο καιρός είναι απρόβλεπτος, ο παπα-Δημήτρης ο Κόντος μετέφερε τη λειτουργία στη γιορτή των Αγίων Πάντων. Εδώ και τέσσερα – πέντε χρόνια οι κάτοικοι των Ραφταναίων έχουν δώσει άλλη διάσταση στη γιορτή και χρόνο με το χρόνο βαίνει βελτιούμενη.
Φέτος η Κυριακή των Αγίων Πάντων ήταν στις 7 Ιουνίου. Παρ’ όλο που υπάρχει οδική σύνδεση με το Καστρί, πολλοί προτιμήσαμε να πάμε με τα πόδια. Η πορεία μέσα στο δάσος είναι φανταστική. Δυσκολευτήκαμε λιγάκι από τα σκαψίματα των άγριων γουρουνιών, αλλά αποζημιωθήκαμε από την άγρια ομορφιά. Φτάνοντας στο εκκλησάκι, στέκεσαι να αναπνεύσεις τον καθαρό, το δροσερό αέρα που κατεβαίνει από τη χαράδρα του Αράχθου. Αγναντεύεις τη γύρω περιοχή, εκστασιάζεσαι από την άγρια ομορφιά, θέλεις να γίνεις πουλί και να πετάξεις. Ο ήχος του σήμαντρου, το «Ευλογητός ο Θεός…» του ιερέα σε βάζει στον ιερό χώρο της εκκλησίας, γεμίζει κι αγάλλεται η ψυχή σου, δένεσαι με το χώρο και δε θέλεις να φύγεις ποτέ από ‘κει.

Με το πέρας της Θείας Λειτουργίας ανταλλάσεις ευχές για χρόνια πολλά, τα λες με τους συγχωριανούς σου. Όλοι με κάτι ήρθαν φορτωμένοι να φιλέψουν τους άλλους: πίτα, κρέας , τσίπουρο, κρασί. Κάτω από το βράχο και στη σκιά των πουρναριών και των φελικιών μοιράζονται τα εδέσματα, άλλοι στέκονται όρθιοι, άλλοι κάθονται πάνω σε καμιά πέτρα, ακούγεται και ο ήχος του κλαρίνου από το στερεοφωνικό, όλο και κάποιος μερακλής σηκώνεται για χορό. Στο τέλος, για να μη σε ελέγχει η περιβαλλοντική συνείδηση, μαζεύονται τα σκουπίδια εκτός από τα φαγητά που περίσσεψαν, γιατί μετά την απομάκρυνσή μας θα ‘ρθουν οι αλεπούδες να τα φάνε κι έτσι αποζημιώνονται για την αναστάτωση που τις φέραμε.
Η επιστροφή είναι ομαδική. Στα λιβάδια μαζεύεις το ανθισμένο βαλσαμόχορτο να φτιάξεις βαλσαμόλαδο. Αποχαιρετάς τους γνωστούς και φίλους, μπαίνεις στο αυτοκίνητο κι επιστρέφεις στην έδρα σου με την υπόσχεση στον εαυτό σου ότι και του χρόνου θα είσαι πάλι εκεί.

Τελειώνοντας τούτες τις γραμμές θέλω να πω και τούτο.Αξίζει τον κόπο έστω και μια φορά στη ζωή σου να εκκλησιαστείς στο εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου.
Και του χρόνου, αγαπητοί μου, πολλοί περισσότεροι!

Άρτα, Ιούνιος 2015 Γιάννης Στάμος