Η αποστασιοποίηση των νέων από τα κοινωνικά δρώμενα αποτελεί στην εποχή μας μία πραγματικότητα η οποία προκαλεί προβληματισμό και ιδιαίτερη ανησυχία γιατί εξαιτίας της παρεμποδίζονται οι διαδικασίες της ανανέωσης και της συνέχειας που είναι απαραίτητες για την ομαλή εξέλιξη της ζωής. Οι ευθύνες για την ύπαρξη αυτού του φαινομένου δεν ανήκουν αποκλειστικά στους νέους αλλά βαρύνουν και τους μεγαλύτερους οι οποίοι ενδεχομένως δεν προσπάθησαν, όσο έπρεπε, να εντάξουν τους νέους στις κοινωνικές διαδικασίες και δεν τους έδωσαν τον απαραίτητο χώρο και τις ανάλογες δυνατότητες για συμμετοχή και δράση. Όπως όμως και να έχει το πράγμα προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη να αναθεωρηθεί η υπάρχουσα πρακτική και να ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες στους νέους για την ενεργό συμμετοχή τους στα κοινά χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Η συμμετοχή των νέων στα κοινά είναι επιβεβλημένη τόσο για τους ίδιους όσο και για την κοινωνία. Καταρχήν η αποχή των νέων από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους, αφού ουσιαστικά εκχωρείται το αναφαίρετο δικαίωμά τους να καθορίσουν οι ίδιοι το μέλλον, που κυρίως τους ανήκει. Ακόμη η αποχή από τα κοινά είναι ηττοπαθής στάση και ένδειξη δειλίας και ανευθυνότητας ενώ κανονικά οι νέοι στη ζωή τους θα πρέπει να επιδεικνύουν γενναιότητα και υπευθυνότητα. Επιπλέον με τη συμμετοχή τους στα κοινά οι νέοι αποκτούν γνώσεις και εμπειρίες που τους είναι απαραίτητες, κοινωνικοποιούνται ομαλά και γίνονται παραγωγικά και χρήσιμα μέλη της κοινωνίας.

Αλλά και η ίδια η κοινωνία ωφελείται τα μέγιστα από την ενεργό συμμετοχή των νέων στις κοινωνικές διεργασίες καθώς οι νέοι με τη ζωντάνια που τους διακρίνει, τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό τους μπορούν να ανοίξουν καινούριους δρόμους στην επικοινωνία, να αξιοποιήσουν τις υπάρχουσες δυνατότητες και να επιταχύνουν τις εξελίξεις σ’ όλους τους τομείς της κοινωνίας. Οι νέοι αποτελούν, αναμφίβολα, το πιο εκλεκτό τμήμα της κοινωνίας και είναι αδιανόητο να βρίσκονται στο περιθώριο και να μην αξιοποιούνται οι τεράστιες δυνατότητες που διαθέτουν προς όφελος και των ίδιων και της ευρύτερης κοινωνίας.
Η απουσία των νέων από το Διοικητικό Συμβούλιο της αδελφότητας Ραφτανιτών αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της, μία εγγενή αδυναμία που δεν επιτρέπει tην ανανέωση και ανάπτυξή της. Παρά την επιτυχημένη, κατά γενική ομολογία, μακρόχρονη πορεία της πιστεύω ότι η αδελφότητα χωρίς τους νέους στις τάξεις της δεν έχει μέλλον. Η πείρα των μεγαλύτερων είναι αναγκαία αλλά από μόνη της δεν είναι επαρκής για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που παρουσιάζονται. Γι’ αυτό θεωρώ ότι η ένταξη των νέων στο Διοικητικό Συμβούλιο της αδελφότητας αποτελεί βασική προϋπόθεση της επιβίωσης και της ανέλιξής της.
Είναι πλέον καιρός οι νέοι Ραφτανίτες να συμμετάσχουν δυναμικά στο Δ.Σ της αδελφότητας διαδραματίζοντας ενεργό ρόλο στις δραστηριότητές της. Ειδικότερα η εξοικείωση των νέων με τη σύγχρονη τεχνολογία αλλά και οι εξειδικευμένες γνώσεις που διαθέτουν αρκετοί μπορούν να ανοίξουν νέους ορίζοντες στην επικοινωνία της αδελφότητας με τα μέλη της καθώς τα νέα δεδομένα επιτρέπουν την άμεση πρόσβαση στην πληροφορία μέσω του διαδικτύου, την άμεση αποστολή κειμένων για ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων ή δημοσίευσή τους στην εφημερίδα μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αλλά και την άμεση επικοινωνία των νέων Ραφτανιτών μεταξύ τους και συνεπώς την αλληλογνωριμία και τη σφυρηλάτηση δεσμών φιλίας και αλληλεγγύης.

Σημειωτέον ότι η αδελφότητα διαθέτει στο γραφείο της τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό όπως τηλέφωνο, φαξ, ηλεκτρονικό υπολογιστή και εκτυπωτή που είναι στη διάθεση των μελών του Δ.Σ. Ως ενεργά μέλη του Δ.Σ οι νέοι μπορούν πιο εύκολα από τους μεγαλύτερους να φέρουν τους νέους στην αδελφότητα καθώς διαθέτουν άλλον τρόπο προσέγγισης, έχουν κοινά οράματα και κοινούς στόχους, μοιράζονται τον αγώνα και τις αγωνίες τους για ένα καλύτερο αύριο μέσα σ’ ένα δυσμενές περιβάλλον και μπορούν να κερδίσουν πιο εύκολα την εμπιστοσύνη τους.
Οι μεγαλύτεροι από την πλευρά τους είναι ανάγκη να ανοίξουν την αγκαλιά τους στους νέους, να τους υποδεχθούν με αγάπη και σεβασμό, να τους δείξουν εμπιστοσύνη αφήνοντάς τους ελεύθερο το πεδίο δράσης, να ενθαρρύνουν την ανάληψη πρωτοβουλιών, να προσφέρουν την αμέριστη υποστήριξή τους και να περιοριστούν στο ρόλο του απλού συμβούλου αφήνοντας στην άκρη τον εγωισμό, την υστεροβουλία και τον πατερναλισμό.

Τόπο λοιπόν στα νιάτα για να προχωρήσει η διαδικασία ανανέωσης και αναγέννησης της αδελφότητας η οποία είναι απαραίτητη για την επιβίωσή της και τηνυλοποίηση των στόχων της.

Π. Γιώτης